Walking from the old monastery of Agios Dionysios-Olympus to the chapel of Saint Dionysios (and back)
Photos are free for personal, but NOT for commercial use. Thank You!
Walking, from the old monastery of Agios Dionysios-Olympus to the small chapel (and back)
Περπατώντας από την Παλαιά Μονή Αγ. Διονυσίου στο ομώνυμο εκκλησάκι (και πίσω)
"Νίκο, Νίκο πού είσαι..."
Η πρόταση απευθυνόταν κάπου, όμως ο βαλκάνιος φίλος κοιτούσε προς την μεριά μου.
Στην αρχή νόμισα ότι έψαχνε τον σκύλο του, μετά τον φίλο του, ίσως μου έδειχνε ότι ήξερε και ελληνικά. Τελικά κατάλαβα ότι (άθελα μου) τον έπιασα να προσπαθεί να πετάξει μια σακούλα με άδεια κουτάκια μπύρας στο ποταμάκι από κάτω.
Πάλι καλά.
Αυτός έπαιξε θέατρο. Αν ήταν "δικός" μας, το πιθανότερο θα με καλωσόριζε με την λέξη των τριών "Α", συνοδεία της γνωστής ευχής παράγωγο του γράμματος "Γ" και επειδή τα λίγα λόγια είναι φτώχια, στο τέλος ο "δικός" μας (δικαιολογημένα φυσικά) θα νευρίαζε, αφού το μέρος δεν ήταν δικό μου.
Δικό μου δεν ήταν, αλλά αναρωτιόμουν πως σ' ένα βουνό και δη το "Βουνό των Θεών" μπορεί κάποιος να 'κόψει' οικόπεδα?
Μια ματιά σε κάποιες από τις πινακίδες γύρω, μου έλυσε την απορία.
Ξεκινώντας με ένα περήφανο "ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ" και μια σειρά από "απαγορεύεται", κατέληγε σε υπογραφή "Μονή- Ιδιοκτήτη".
Αυτοί που έχουν απαρνηθεί τις υλικές χαρές, δεν ξεχνάνε να προστατεύουν την εγκόσμια περιουσία τους, άλλοτε με αγκαθωτό σύρμα και άλλοτε με "ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ".
Περπατώ και συνεχίζω να συλλογίζομαι...
Για ποιο λόγο όταν δεν αγαπάς την ταλαιπωρία της φύσης, έρχεσαι και αφήνεις τα σημαδάκια σου πάνω της.
Όλα αυτά τα μικρά και ασήμαντα που δηλώνουν ότι κάποτε πέρασες και συ από εδώ. Ένα άδειο κουτάκι μπύρας, ας πούμε. Μια πλαστική κούπα, που στις καλές μέρες της φιλοξενούσε μυρωδάτο καφέ. Ότι απέμεινε από το φαγητό που με τόσο κόπο έψησες στην φωτιά που άναψες, εκεί κάτω απ' την πινακίδα που ρητά στο... απαγορεύει.
Λίγο αργότερα στον δρόμο της επιστροφής, ένας από τους "δικούς μας" - ραλίστες , με προσπέρασε "έτσι θέλω", με το αριστερό χέρι κολλημένο στο Smartphone - αυτί του, για να μου θυμίσει ότι τελικά, ζούμε στην χώρα των απογόνων του πρωτάνθρωπου της κας Στεργιοπούλου.
Η πρόταση απευθυνόταν κάπου, όμως ο βαλκάνιος φίλος κοιτούσε προς την μεριά μου.
Στην αρχή νόμισα ότι έψαχνε τον σκύλο του, μετά τον φίλο του, ίσως μου έδειχνε ότι ήξερε και ελληνικά. Τελικά κατάλαβα ότι (άθελα μου) τον έπιασα να προσπαθεί να πετάξει μια σακούλα με άδεια κουτάκια μπύρας στο ποταμάκι από κάτω.
Πάλι καλά.
Αυτός έπαιξε θέατρο. Αν ήταν "δικός" μας, το πιθανότερο θα με καλωσόριζε με την λέξη των τριών "Α", συνοδεία της γνωστής ευχής παράγωγο του γράμματος "Γ" και επειδή τα λίγα λόγια είναι φτώχια, στο τέλος ο "δικός" μας (δικαιολογημένα φυσικά) θα νευρίαζε, αφού το μέρος δεν ήταν δικό μου.
Δικό μου δεν ήταν, αλλά αναρωτιόμουν πως σ' ένα βουνό και δη το "Βουνό των Θεών" μπορεί κάποιος να 'κόψει' οικόπεδα?
Μια ματιά σε κάποιες από τις πινακίδες γύρω, μου έλυσε την απορία.
Ξεκινώντας με ένα περήφανο "ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ" και μια σειρά από "απαγορεύεται", κατέληγε σε υπογραφή "Μονή- Ιδιοκτήτη".
Αυτοί που έχουν απαρνηθεί τις υλικές χαρές, δεν ξεχνάνε να προστατεύουν την εγκόσμια περιουσία τους, άλλοτε με αγκαθωτό σύρμα και άλλοτε με "ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ".
Περπατώ και συνεχίζω να συλλογίζομαι...
Για ποιο λόγο όταν δεν αγαπάς την ταλαιπωρία της φύσης, έρχεσαι και αφήνεις τα σημαδάκια σου πάνω της.
Όλα αυτά τα μικρά και ασήμαντα που δηλώνουν ότι κάποτε πέρασες και συ από εδώ. Ένα άδειο κουτάκι μπύρας, ας πούμε. Μια πλαστική κούπα, που στις καλές μέρες της φιλοξενούσε μυρωδάτο καφέ. Ότι απέμεινε από το φαγητό που με τόσο κόπο έψησες στην φωτιά που άναψες, εκεί κάτω απ' την πινακίδα που ρητά στο... απαγορεύει.
Λίγο αργότερα στον δρόμο της επιστροφής, ένας από τους "δικούς μας" - ραλίστες , με προσπέρασε "έτσι θέλω", με το αριστερό χέρι κολλημένο στο Smartphone - αυτί του, για να μου θυμίσει ότι τελικά, ζούμε στην χώρα των απογόνων του πρωτάνθρωπου της κας Στεργιοπούλου.
dedicated to Theo....