Photos are free for personal, but NOT for commercial use. Thank You!
Το ‘Καναβουργείο’ είναι μια περιοχή κάτω από τους καταρράκτες της Έδεσσας.
Στην ουσία είναι μια παλιά βιομηχανική μονάδα επεξεργασίας Λιναριού, ή οποία κτίστηκε εκεί, λίγο πιο χαμηλά από την κυρίως πόλη, μάλλον για να χρησιμοποιήσει την ορμή του νερού, σαν κινητήρια δύναμη για τα διάφορα μηχανήματα εντός του εργοστασίου.
Είναι ένας χώρος εγκατελλημένος εδώ και πολύ καιρό, ίσως από τότε που το βαμβάκι εκτόπισε σαν υλικό ύφανσης το λινάρι, ίσως γιατί έγινε αντιοικονομική η λειτουργία του εργοστασίου (όπως και σε πολλά άλλα παραδείγματα σ΄αυτή την χώρα)
Πριν πολλά χρόνια, πριν το ανακαλύψουν σαν τουριστικό αξιοθέατο ή αναψυκτήριο ή φαγάδικο ή μπαράκι… ο χώρος ήταν μεν ερημωμένος αλλά είχε μόνο τα σημάδια της φθοράς του χρόνου.
Εδώ και λίγα χρόνια όμως…
Εδώ και λίγα χρόνια, από τότε που τον ξανα-ανακάλυψαν, τον στόλισαν με ανοξείδωτα έργα ‘μηχανολογικής τέχνης’ και ανελκυστήρα, που στις λιγοστές καλές μέρες του, είχε κλιματισμό που λειτουργούσε.
Στην συνέχεια -λίγο μετά τα εγκαίνια, άρχισαν στους τοίχους οι διάφορες ‘εικαστικές‘ παρεμβάσεις των διαφόρων ζωντανών πνευμάτων (το ‘ζωντανών’ μάλλον πρέπει μόνο του, κυριολεκτικά) .
Ταυτόχρονα ή ίσως λίγο αργότερα κατέφθασαν και οι ‘λιγότερο καλλιτέχνες’, εκείνα τα ‘ζωντανά’ που αυτό-επιστρατεύτηκαν για τις μηχανολογικές βελτιώσεις, όπως ξήλωμα πλαστικών του κλιματισμού (για καλύτερη απόδοση), ‘ξεμάτιασμα’ των χειριστηρίων του ανελκυστήρα και άλλα προχωρημένα.
Αυτός, ο μοναδικός χώρος βιομηχανικής ιστορίας, όμορφος εκ των πραγμάτων, σε μία φυσική εξέδρα με θέα τον κάμπο και τα βουνά της περιοχής, να βεβηλώνεται από άτομα που η κληρονομική οικογενειακή ηλιθιότητα δεν τους επιτρέπει να σέβονται οτιδήποτε δεν είναι δικό τους ή θα γίνει δικό τους.
Και όπως μου είπε κάποτε ένας οικονομικά καλοστεκούμενος φίλος - φίλου (αλλά ΟΧΙ δικός μου φίλος), ‘άσε τα παιδιά να εκτονώνονται’. Για να διευκρινίσω, με την παραπάνω προτροπή, δικαιολογούσε την γνωστή ’μαθητική – εφηβική αντίδραση’ τότε στα γεγονότα μετά τον φόνο του Γρηγορόπουλου, όπου η ‘εκτόνωση’ ήταν το σπάσιμο των καταστημάτων στο κέντρο της Αθήνας.
Μην τα ρίχνουμε όλα στην 'λάθος πλευρά' ΔΕΝ ΦΤΑΙΜΕ ΕΜΕΙΣ…
Πάντα θα φταίνε οι διοικούντες, οι αιρετοί που ψηφίζουμε, οι υπάλληλοι του δήμου που δεν μαζεύουν άμεσα ότι άχρηστο πετάμε κάτω (άραγε γι αυτό δεν πληρώνονται?). Στο κάτω κάτω, ο σεβασμός άχρηστος δεν είναι και αυτός?
Όσο γι’ αυτούς, που έρχονται να δούνε τις ομορφιές της Έδεσσας, μπορούν να περάσουν την ώρα τους, πίνοντας ένα καφέ,να ποστάρουν κάτι έξυπνο στο facebook, να αγοράσουν κάποιο κιτς σουβενίρ, και να μην ξεχνάμε... πάντα θα υπάρχουν τρόποι να μας αφήσουν τα λεφτά τους.
Για τους αλλοδαπούς επισκέπτες, μας είναι ακόμη πιο αδιάφορο. Έτσι κι αλλιώς για μας, πάντα θα τρώνε βελανίδια και θα κοιμούνται στα δέντρα, όπως κάνουν από την εποχή που οι αρχαίοι- εμείς κτίζαμε Παρθενώνες…
Στην ουσία είναι μια παλιά βιομηχανική μονάδα επεξεργασίας Λιναριού, ή οποία κτίστηκε εκεί, λίγο πιο χαμηλά από την κυρίως πόλη, μάλλον για να χρησιμοποιήσει την ορμή του νερού, σαν κινητήρια δύναμη για τα διάφορα μηχανήματα εντός του εργοστασίου.
Είναι ένας χώρος εγκατελλημένος εδώ και πολύ καιρό, ίσως από τότε που το βαμβάκι εκτόπισε σαν υλικό ύφανσης το λινάρι, ίσως γιατί έγινε αντιοικονομική η λειτουργία του εργοστασίου (όπως και σε πολλά άλλα παραδείγματα σ΄αυτή την χώρα)
Πριν πολλά χρόνια, πριν το ανακαλύψουν σαν τουριστικό αξιοθέατο ή αναψυκτήριο ή φαγάδικο ή μπαράκι… ο χώρος ήταν μεν ερημωμένος αλλά είχε μόνο τα σημάδια της φθοράς του χρόνου.
Εδώ και λίγα χρόνια όμως…
Εδώ και λίγα χρόνια, από τότε που τον ξανα-ανακάλυψαν, τον στόλισαν με ανοξείδωτα έργα ‘μηχανολογικής τέχνης’ και ανελκυστήρα, που στις λιγοστές καλές μέρες του, είχε κλιματισμό που λειτουργούσε.
Στην συνέχεια -λίγο μετά τα εγκαίνια, άρχισαν στους τοίχους οι διάφορες ‘εικαστικές‘ παρεμβάσεις των διαφόρων ζωντανών πνευμάτων (το ‘ζωντανών’ μάλλον πρέπει μόνο του, κυριολεκτικά) .
Ταυτόχρονα ή ίσως λίγο αργότερα κατέφθασαν και οι ‘λιγότερο καλλιτέχνες’, εκείνα τα ‘ζωντανά’ που αυτό-επιστρατεύτηκαν για τις μηχανολογικές βελτιώσεις, όπως ξήλωμα πλαστικών του κλιματισμού (για καλύτερη απόδοση), ‘ξεμάτιασμα’ των χειριστηρίων του ανελκυστήρα και άλλα προχωρημένα.
Αυτός, ο μοναδικός χώρος βιομηχανικής ιστορίας, όμορφος εκ των πραγμάτων, σε μία φυσική εξέδρα με θέα τον κάμπο και τα βουνά της περιοχής, να βεβηλώνεται από άτομα που η κληρονομική οικογενειακή ηλιθιότητα δεν τους επιτρέπει να σέβονται οτιδήποτε δεν είναι δικό τους ή θα γίνει δικό τους.
Και όπως μου είπε κάποτε ένας οικονομικά καλοστεκούμενος φίλος - φίλου (αλλά ΟΧΙ δικός μου φίλος), ‘άσε τα παιδιά να εκτονώνονται’. Για να διευκρινίσω, με την παραπάνω προτροπή, δικαιολογούσε την γνωστή ’μαθητική – εφηβική αντίδραση’ τότε στα γεγονότα μετά τον φόνο του Γρηγορόπουλου, όπου η ‘εκτόνωση’ ήταν το σπάσιμο των καταστημάτων στο κέντρο της Αθήνας.
Μην τα ρίχνουμε όλα στην 'λάθος πλευρά' ΔΕΝ ΦΤΑΙΜΕ ΕΜΕΙΣ…
Πάντα θα φταίνε οι διοικούντες, οι αιρετοί που ψηφίζουμε, οι υπάλληλοι του δήμου που δεν μαζεύουν άμεσα ότι άχρηστο πετάμε κάτω (άραγε γι αυτό δεν πληρώνονται?). Στο κάτω κάτω, ο σεβασμός άχρηστος δεν είναι και αυτός?
Όσο γι’ αυτούς, που έρχονται να δούνε τις ομορφιές της Έδεσσας, μπορούν να περάσουν την ώρα τους, πίνοντας ένα καφέ,να ποστάρουν κάτι έξυπνο στο facebook, να αγοράσουν κάποιο κιτς σουβενίρ, και να μην ξεχνάμε... πάντα θα υπάρχουν τρόποι να μας αφήσουν τα λεφτά τους.
Για τους αλλοδαπούς επισκέπτες, μας είναι ακόμη πιο αδιάφορο. Έτσι κι αλλιώς για μας, πάντα θα τρώνε βελανίδια και θα κοιμούνται στα δέντρα, όπως κάνουν από την εποχή που οι αρχαίοι- εμείς κτίζαμε Παρθενώνες…
Και στο κάτω κάτω, τι κι αν ρημάζει εκείνη η όμορφη γειτονιά στην παλιά Έδεσσα (δική μας είναι?)...
..."Καλώς ήρθατε στο Καναβουργείο τους
