Photos are free for personal, but NOT for commercial use. Thank You!
Περπατώντας προς τους καταρράκτες της Μεταμόρφωσης στο Βέρμιο (με επιλογή «6» στο γκεσταπίτικο εξοδόχαρτο του τοπικού lockdown) μου ήρθε στο μυαλό το παράδοξο του Ζήνωνα.
Ξέρετε εκείνο που λέει ότι, κάθε φορά που θες να πας από ένα σημείο σε ένα άλλο, όταν καλύψεις την μισή απόσταση, πάντα θα έχεις το υπόλοιπο μισό μπροστά σου.
Για να μην το κουράζουμε: Ο Ζήνων, αναρωτήθηκε πώς γίνεται να περάσεις (παράδειγμα) απέναντι του δρόμου αφού κάθε φορά θα σε περιμένει πάντα ένα (όλο και μικρότερο αλλά υπαρκτό) μισό-κομματάκι που θα πρέπει να περπατήσεις…
Η λύση στο παράδοξο αυτό που μας έδωσαν στο σχολείο ήταν, ότι μπορεί η άθροιση κάποιον άπειρων σειρών να μας δώσει πεπερασμένο αριθμό.
Στο συγκριμένο παράδοξο, η άθροιση όλων των (άπειρων) μισών μας δίνει την απόσταση (σε μέτρα, πόδια, ίντσες, εκατοστά…) μεταξύ των δύο πεζοδρομίων που χωρίζει ο δρόμος.
Όμως τα μαθηματικά δεν τα χώνευα και με την σειρά τους κι αυτά δεν με «πηγαίναν».
Ποτέ δεν κατάλαβα πως κάποιες μαθηματικές ιδιότητες ή νούμερα σου εξηγούν τον κόσμο.
Πως μια ακόμη διάσταση ή μια χορδή παραπάνω, ενοποιούν τις θεμελιώδης δυνάμεις.
Το λάθος φυσικά είναι δικό μου.
Είναι απόρροια αδυναμίας να σκεφτώ λογικά με περισσότερη φαντασία, με λιγότερους φραγμούς και αξιώματα.
Τώρα δεκαετίες, μετά το τελευταίο κουδούνι στο σχολείο και με την λογική νεοέλληνα σε καφενείο που «λύνει όλους του κόμπους», απλά θα έλυνα το παράδοξο, χρησιμοποιώντας την κβάντωση του χώρου από την μία και πιθανώς... τη κβάντωση του χρόνου από την άλλη.
Πιο απλά. Μπορεί ς ορίσεις τον πιο μεγάλο ή πιο μικρό αριθμό (άντε πάλι τα μαθηματικά) μα πάντα θα υπάρχει κάτι μεγαλύτερο ή κάτι μικρότερο. ΟΜΩΣ, «μπορείς» να μετρήσεις την πιο μικρή απόσταση στον χώρο, ξέροντας παράλληλα ότι δεν υπάρχει μικρότερος χώρος (ή απλά δεν υπάρχει χώρος) μικρότερος από αυτόν. Το «ελάχιστο κάτι» που θα πολλαπλασιάζεις για να ορίζεις αποστάσεις.
( Στο μυαλό μου έρχεται σαν όριο μικρότερης απόστασης, η μετρική περιγραφή του «χώρου» που καταλαμβάνει ένα στοιχειώδες σωματίδιο.)
Αυτό το επισημοποίησε ο Heisenberg. Κάπου εκεί άνοιξε η πόρτα στην λογική των πιθανοτήτων (πιο απλά της ελευθερίας να μην πρέπει να υπακούμε στα καθιερωμένα και τα αξιώματα), μια λογική που μπορεί να ερμηνεύει περισσότερα μυστήρια από την μηχανιστική αντίληψη “αιτία άρα προδιαγεγραμμένο μέλλον”.
Κάτι αντίστοιχο γιατί να μην υπάρχει και για τον χρόνο (λέω εγώ).
Αντί του συνεχούς, να κάνει και ο χρόνος υποχρεωτικά μικροσκοπικά άλματα (σε διάφορες διευθύνσεις - διαστάσεις)
Λόγω ασυνέχειας, οι αποστάσεις (ή η διάνυση τους) θα ήταν πολλαπλάσιο κάποιου μικρού «κβάντα» και όχι απεικόνιση ενός οποιοδήποτε αριθμού (άντε πάλι τα μαθηματικά).
Τότε το τελευταίο μισό του Ζήνωνα, θα καλυπτόταν, με ένα τελευταίο χωρικό ή χρονικό «άλμα».
Ίσως τότε να έβρισκε και Ζήνων επιτέλους την ειρήνη (εκεί που βρίσκετε τώρα) :).
Σαν απόρροια, ίσως εκεί που η χωρική - χρονική κβάντωση να γίνεται σημαντική, η πιθανότητα σαν κανόνας, να μας ερμηνεύει τις παρατηρήσεις.
Ίσως ο χρόνος που πρέπει να μεσολαβήσει (παράδειγμα) ανάμεσα στα επιμέρους στάδια εξέλιξης μιας σχάσης ή αντίδρασης υποατομικών σωματιδίων, να μας ερμηνεύει γιατί (παράδειγμα πάλι) στο σύμπαν κυριαρχεί η ύλη και όχι ή αντιύλη.
Ίσως λόγω τις χωρο-χρονικής ασυνέχειας, να μην μπορούν να γίνουν «ταυτόχρονα» δύο «εξελίξεις» στην αντίδραση αλλά να μεσολαβεί οπωσδήποτε ένα «κάτι», με το μικρότερο επιτρεπτό «κάτι» ένα χωρο-χρονικό κβάντα.
Και πριν συνεχίσω την αγαπημένη (για πολλούς) ασχολία να λύνω τα μυστήρια του κόσμου «χαζεύοντας και περπατώντας», βρέθηκα μπροστά σε ένα άλλο παράδοξο...
Πώς είναι δυνατό να αποψιλώνονται περιοχές, πλαγίες από λόφους και βουνά για να έχει παρέα το τζάκι, ο νεοέλληνας.
Γιατί, μαζί με επιδότηση στο πετρέλαιο , το ρεύμα θα πρέπει να καίω νεαρά δένδρα, κομμένα από δάσος, έτσι απλά, για να μου κάνει παρέα το τζάκι.
Και η ειρωνεία… Την έρημο πίσω την γεμίζουμε με σκουπίδια, πλαστικές καρέκλες και άχρηστα πλυντήρια. (Αν δεν με πιστεύεται περπατήστε την διαδρομή από το χωριό Μεταμόρφωση στους καταρράκτες… Κάπου σε μια πλαγιά στο δάσος βρίσκεται πεταγμένο ένα ολόκληρο σπιτικό)
Όσο σκέφτομαι ότι κάνουμε εισαγωγή τζακόξυλα , ότι δανειζόμαστε λεφτά με ομόλογα για να εισάγουμε και τζακόξυλα αρχίζω να απελπίζομαι, με το παράλοξο του νεοέλληνα.
Σε πιάνει η καρδιά σου και μετά σκέφτεσαι όλους αυτούς τους παράξενους άχρηστους που σε δουλεύουν στην τηλεόραση (και web) για την καταστροφή του Αμαζονίου.
Σκέφτομαι πώς (με μαεστρία) το μακρύ χέρι της εξουσίας (προσοχή: όχι κυβέρνησης ) η δημοσιογραφία:
Όσο σκέφτομαι ότι αν αντιδράσεις σ΄αυτά που πρέπει,
Με παρηγορεί ότι παλιά, στην αυγή του Νεοελληνικού είδους, απλά κόβανε κεφάλια ή πρώτα (γενικά) βιάζανε και μετά γδέρνανε.
Αν το τελευταίο δεν Σας δημιουργεί συνειρμούς, Σας θυμίσω την Υπατία (αν και ο Μέγας, κατά τα άλλα, Κολοκοτρώνης το έκανε σε μια νέγρα δούλα από χαρέμι της Τριπολιτσάς, 200 χρόνια πριν τα Διακοσά-χρονα της επανάστασης).
Υπατία, την τελευταία ΕΛΛΗΝΙΚΗ αναλαμπή.
Άτομο, με όλα τα χαρακτηριστικά που εξόργιζαν - εξοργίζουν τον Νεοέλληνα.
Για μένα, η χρονιά που κάψανε την Αλεξάνδρεια είναι το τέλος της ελληνικής και η απαρχή της νέο-ελληνικής φυλής μας.
Μετά από Αυτή, ιστορικά μόνο (νεοέλληνες) «άγιοι» και πατριάρχες μου έρχονται στο μυαλό.
Για σκεφτείτε, πόσες φορές ακούτε στο δρόμο τα ονόματα Ιπποκράτης, Εύκρατος, Πυθαγόρας, Τηλέμαχος, Υπατία??
Οι πιο πολλοί ξεχασμένοι.
Αντίθετα θυμόμαστε - γιορτάζουμε και διαιωνίζουμε την μνήμη όλων αυτών που έχει εγκρίνει η Εταιρία.
Είναι η αυγή της εποχής, της εγκέφαλο-πλυμένης (από την Εταιρία) μάζας.
Ποιά είναι η Εταιρία?
Είναι η εποχή που ξεκινά η πορεία μας προς την «σύνταξη». Δηλωμένη πλέον η αδυναμία να συνεισφέρουμε ουσιαστικά στην ανθρώπινη ιστορία.
Το ότι δεν έχουμε λαμπρό μέλλον μπροστά μας, φαίνεται από την λογική του «ηλικιωμένου με το ένα πόδι στον…» που μας χαρακτηρίζει.
Της λογικής «Δεν ήταν ποτέ δικά μου», « Είναι αργά για να γίνουν δικά μου», οπότε «Στα τσακίδια».
Ο Ρυθμός της καθημερινή, Υλικής και Πνευματικής καταστροφής , συγκρίνεται μόνο με τον ρυθμό που ανεβαίνει το εξωτερικό χρέος.
Το χρέος για να αγοράσουμε τζακόξυλα (έχω), Mercedes (έχω), Rafale (...που θα πάει, θα έχω) ή πολιτικούς φίλους στην υφήλιο.
Το αναμάσημα της ιστορίας ( ο Θείος Νώντας είχε πει ένα κάτι σχετικό που με βρίσκει σύμφωνο), ο εγωκεντρισμός, η λογική της προβολής, η θεοποίηση της ασχετοσύνης, η φιλοσοφία κρεοπωλικής βιτρίνας που χαρακτηρίζει την καθημερινότητα μας , δεν μας κάνει καλύτερους. Το αν αθλητής μας πέρασε στους τέσσερις ή αν έχουμε τα μακρύτερα τούνελ στα Βαλκάνια, δεν αναιρεί το γεγονός, ότι λειτουργούμε σαν έθνος σε σύνταξη . Μας περιγράφει η Γερμανία του μεσοπολέμου, με τις Ολυμπιάδες την ανωτερότητα της φυλής και τους δρόμους μοντέλα.
Πονάει να ζεις σε μια χώρα που ανάβουν φωτιά και ψήνουν, κάτω από πινακίδες (που για κάποιο λόγο) το απαγορεύουν.
Πονάει να βλέπεις τα σκουπίδια και αποφάγια των προηγούμενων, σε κοινόχρηστους χώρους που πας για να θαυμάσεις και να ξεχάσεις ότι κάποιο άλλοι για κρατήσουν ζωντανά τα «ατομικά δικαιώματα», σου τα στερούν .
Πονάει να βλέπεις τον κόσμο να είναι πιο ευτυχισμένος στην εικονική πραγματικότητα του και να μην κάνει οτιδήποτε για την πραγματικότητα του.
Πονάει (κυριολεκτικά) πλέον να εκφέρεις την γνώμη σου παρουσία αστυνομίας (το τελευταίο συμβαίνει δυστυχώς υφηλιακά παντού).
Πονάει να βλέπεις τα κατορθώματα της γείτονος και της (με φωτογραφίες από παλιά) δικής μας.
Σημ. Συνδυάστε, χαλαρά το παράδοξο του Ζήνωνα με την Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας. Αν υπάρχει ελάχιστη ποσότητα για χώρο και χρόνο, τότε η ταχύτητα του φωτός ίσως να μην είναι όριο, αλλά ένα (πεπερασμένου ύψους) τεράστιο ενεργειακό φράγμα. Τότε ένα απλό ηλεκτρόνιο δεν θα ήθελε την ενέργεια όλου του σύμπαντος για να φτάσει κοντά στην ταχύτητα του φωτός!!! Κι αν μου πείτε ότι, αυτά προβλέπει το μαθηματικό μοντέλο, ας μην ξεχνάμε ότι η Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας (ΕΘΣ), υποβάθμισε τους «Μετασχηματισμούς του Γαλιλαίου» σε ειδική περίπτωση, γιατί όχι λοιπόν, το ίδιο και για την ΕΘΣ? Έξαλλου ήδη έχει προβλήματα στα όρια και σε τελική ανάλυση τα Δόγματα και οι Αυθεντίες ΔΕΝ βοήθησαν πάντα την ανθρωπότητα.
ΠΡΟΣΟΧΗ Ακολουθούν πιό ευχάριστες εικόνες
