Οι Φωτιές του 2023 στην Θράκη

Photos are free for personal,  but NOT for commercial use. Thank You!

Κομοτηνή τέλος Αυγούστου 2023.

Λίγες μέρες πριν ξεκίνησε μια φωτιά στην γειτονική Αλεξανδρούπολη που δεν κατάφεραν να την σβήσουν.
Μέρες (από τον ‘κεραυνό’) μετά, 700.000 στρέμματα μετά, καμμένα σπίτια και ζωές μετά, η φωτιά έφυγε από τις οθόνες της ρουτίνας μας και μπήκε στην ζωή μας.
Ο καπνός έφτασε μισό ημισφαίριο δυτικότερα και οι φωτιές άρχισαν να ανάβουν σαν πυροτεχνήματα το Πάσχα, παντού και γύρω από την πόλη της Κομοτηνής.
Ήταν η σειρά μας να μπούμε σαν πρωταγωνιστές και εμείς στις οθόνες των άλλων.

Να μοιραζόμαστε και εμείς τα δεκαπέντάλεπτα, του Andy Warhol

Ένας γνωστός μου, όταν άρχισε να καίγεται ο πισ.νος μας, αναφώνησε «ΟΡΓΗ» στα social media.
Μάλλον θα διαφωνήσω…
Το «ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ», νομίζω, είναι λίγο πιο κατάλληλο σαν ταμπέλα.

Το ξέραμε ότι θα ερχόταν, μα εγώ συναντούσα ενήλικες στα καφενεία των χωριών (με τους αντικαταστάτες του φραπέ στο χέρι). Aνήλικους να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα… να βγάζουν selfi μπροστά στα βουνά τους που καίγονταν. Πιστούς (όλων των θεών) να κάνουν παρακλήσεις…

Αντί να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας, να μας βοηθήσουνε οι «Άλλοι»…

Το ερώτημα του εκατομμυρίου είναι: “ Μας χρωστάνε κάτι ή πρέπει να μας εξαργυρώσουν τα κεριά που τους ανάβουμε συνεχώς και πάντα».
Μήπως τελικά καταφέραμε και προσαρμόσαμε την ουσία του Θείου στην καιροσκοπική (να μην πω κάτι πιο βαρύ) νοοτροπία μας?

Δεν ξέρω αν φταίει ή μοίρα μας, η τύχη μας ή ο «κακός μας ο καιρός» αλλά... «σίγουρα δεν φταίμε εμείς».
Το ξέραμε ότι θα έρθει και σε μας και αντί να περιφρουρήσουμε τα βουνά μας, τα αφήσαμε να καούν.
Σε λίγες μέρες κάψαμε κυριολεκτικά και μεταφορικά τα πνευμόνια μας: τα δάση και τα σωθικά μας.

Ερώτημα: Πρωτομαγιά στα καμμένα γίνεται?

Στην γύρα που έκανα την ημέρα που καιγόταν τα χωριά δυτικά της Κομοτηνής, σε μια γειτονιά, ούτε 500 μέτρα από το ενεργό μέτωπο της φωτιάς, μύριζε φρεσκο-τηγανισμένο ζαρζαβατικό. Τα παιδιά τους καθισμένα σ’ ένα τοιχάκι απολάμβαναν το θέαμα άλλα με αναψυκτικό, μερικά με τσιγαράκι και τα περισσότερα έβλεπαν το θέμα μέσα από την οθόνη του κινητού.

Αν το τελευταίο Σας θυμίζει κάτι… είναι οι τουρίστες που «τρέχουν» στα μουσεία με την φωτογραφική μηχανή και αντί να απολαμβάνουν το «ζωντανό» γεμίζουν τις κάρτες μνήμης με εικόνες που μετά δεν θυμούνται το «από πού».

Την επομένη συνάντησα κάποιον που άφησε τα οικόσιτα ζώα του να καούν ζωντανά. Δεν τόλμησα καν να ρωτήσω γιατί δεν τα άφησε να φύγουν. Δικά του δεν ήταν?

Πολλοί αισθάνονται Θεοί με τις ζωές των άλλων. Το ζούμε καθημερινά στους δρόμους όπου οδηγούμε.

Στην γύρα της επομένης , άκουσα τα ίδια διαχρονικά παράπονα για το

κράτος που δεν ήρθε (πρώτη φορά είναι?. Έξαλλου το κράτος θα μας βοηθήσει με το νέο του προϊόν, το “After-Burning Pass” *)

για τις καμμένες περιουσίες τους (παράνομες και μη). Για τους κόπους μιας ζωής που χάθηκαν.

Και μετά είδα τις αυλές και τα χωράφια γεμάτα με ξερά χόρτα, μια πλατεία που κάποιος είχε βάλει στα σκουπίδια ενός κάδου φωτιά, αλλά επειδή ένοιωθε ασφαλής με τόσους πυροσβέστες γύρω του απλά σηκώθηκε και έφυγε, τους υπεύθυνους να αφήνουν τις φωτιές να σβήνουν μόνες τους (ως γνωστών τρεις είναι οι τρόποι να σβήσει μια φωτιά. Μία από αυτές να την αφήσεις να «σβήσει της πείνας» κοινώς να μη έχει τίποτε άλλο να κάψει παρά μόνο στάχτες).

Και μετά είδα στις οθόνες μας, φρεσκοψηφισμένους - διαχρονικά - ανύπαρκτους πολιτικούς, σε δείπνα και "οικογενειακές" φωτό με άλλα «χαϊβάνια».

Δεν πειράζει, οι καθαιρέσεις είτε υπουργών ή χαμηλόβαθμων δημοσίων υπαλληλίσκων δεν είναι καινούρια εφεύρεση.
Γινόταν και παλιά, ίσως λίγο πιο άγρια τότε.

Πολλά είπα και τα πάντα γύρω μου μυρίζουν καπνό. Μάλλον θα αργήσω να φάω σαλάτα με καπνιστό κρέας….

Οι φωτογραφίες που ακολουθούν δεν είναι όμορφες μα ποιος μας είπε ότι ή ζωή μας θα είναι τις περισσότερες φορές όμορφη….

*Ως γνωστόν … το πολυτιμότερο για το κράτος είναι οι ταμειακές μηχανές.
Τα υπόλοιπα που λέγονται είναι για τις ημέρες των παρελάσεων (σημ. τα καρναβάλια δεν εξαιρούνται)

 

 

Αφιερωμένο σε όσους ιδρώσαν για να μην σβήσει τελικά η θάλασσα τις φωτιές. 

 

 

Σε κάποιο ποταμάκι ταλαιπωρημένο απ την ξηρασία και την φωτιά, κάποιοι «εγκεφαλικά νεκροί», αποφάσισαν να αντλήσουν τα λίγα κυβικά νερού μιας γούρνας (με στάσιμο πλέον νερό) όπου εγκλωβιστήκαν ψάρια και καβούρια, για να ποτίσουν τους κήπους και το … γήπεδο του χωριού τους.

Η αλήθεια για τα «εγκεφαλικά νεκροί»,  θα προτιμούσα την πιο χρησιμοποιούμενη λέξη στο νεοελληνικό λεξιλόγιο μας, αλλά…